1-2 Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп оқулсун дәп, Давут язған күй: —

И Худа, аһлиримни көтәргәндә, мени аңлиғайсән!

Һаятимни дүшмәнниң вәһшилигидин қуғдиғайсән!

3 Қара нийәтләрниң йошурун сүйқәстлиридин,

Яманлиқ әйлигүчи қарға-қузғунлардин аман қилғайсән.

4-5 Улар тиллирини қиличтәк өткүр билиди;

Мукәммәл адәмни йошурун җайдин етиш үчүн,

Улар оқини бәтлигәндәк зәһәрлик сөзини тәйярлиди.

Улар қилчә әймәнмәй туюқсиз оқ чиқириду.

6 Улар бәтнийәттә бир-бирини риғбәтләндүрүп,

Йошурун қапқан қурушни мәслиһәтлишип,

«Бизни ким көрәләйтти?» — дейишмәктә.

7 Улар қәбиһликкә интилип: —

«Биз издинип, әтраплиқ бир тәдбир тепип чиқтуқ!» — дәйду;

Инсанниң ич-бағри вә қәлби дәрвәқә чоңқур вә билип болмас бир нәрсидур!

8 Лекин Худа уларға оқ атиду;

Улар туюқсиз зәхимлиниду.

9 Улар өз тили билән путлишиду;

Уларни көргәнләрниң һәммиси өзини нери тартиду.□«Уларни көргәнләрниң һәммиси өзини нери тартиду» — башқа бир хил тәрҗимиси «уларни көргәнләрниң һәммиси бешини силкийду».

10 Һәммә адәмни қорқунуч басиду;

Улар Худаниң ишлирини баян қилиду,

Бәрһәқ, улар униң қилғанлирини ойлинип савақ алиду.

11 Һәққанийлар Пәрвәрдигарда хошал болуп,

Униңға тайиниду;

Көңли дурус адәмләр роһлинип шатлиниду.