1-2 Давут язған күй: —

Пәрвәрдигарға тәлмүрүп, күттүм, күттүм;

У маңа егилип пәрядимни аңлиди.

3 У мени һалакәт орикидин,

Шундақла патқақ лайдин тартивалди,

Путлиримни уюлташ үстигә турғузуп,

Қәдәмлиримни мустәһкәм қилди.

4 У ағзимға йеңи нахша-мунаҗатни,

Йәни Худайимизни мәдһийиләшләрни салди;

Нурғун хәлиқ буни көрүп, қорқиду,

Һәм Пәрвәрдигарға тайиниду.

5 Тәкәббурлардин ярдәм издимәйдиған,

Ялғанчилиққа езип кәтмәйдиған,

Бәлки Пәрвәрдигарни өз таянчиси қилған киши бәхитликтур!

6 И Пәрвәрдигар Худайим,

Сениң биз үчүн қилған карамәтлириң вә ой-нийәтлириңни барғансери көпәйтип, сан-санақсиз қилғансән,

Кимму уларни бир-бирләп һесаплап Өзүңгә рәхмәт қайтуруп болалисун!

Уларни сөзләп баштин-ахир баян қилай десәм,

Уларни санап түгитиш мүмкин әмәс.□«Кимму уларни бир-бирләп һесаплап өзүңгә рәхмәт қайтуруп болалисун!» — башқа бир хил тәрҗимиси: «Кимму Саңа тәңдаш болуп сени тосалисун?!».

7 Нә қурбанлиқ, нә аш һәдийәләр Сениң тәләп-арзуюң әмәс,

Бирақ Сән маңа сәзгүр қулақларни ата қилдиң;

Нә көйдүрмә қурбанлиқ, нә гуна қурбанлиғини тәләп қилмидиң;□«...Сән маңа сәзгүр қулақларни ата қилдиң» — башқа бир хил тәрҗимиси болуши мүмкин: «сән мениң қулақлиримни санҗидиң». Муса пәйғәмбәр арқилиқ чүшүрүлгән муқәддәс қанун бойичә, бир қулниң өз ғоҗайиниға мәңгү хизмәттә болғуси болса, буни бәлгүләш үчүн ғоҗайин униң қулиқиға бигиз санҗийду («Мис.» 21-бапни көрүң). Бу хил тәрҗимә тоғра болса, бу Мәсиһниң Худаға мәңгүлүк садиқлиғини билдүридиған сөздур. «Нә қурбанлиқ, нә аш һәдийәләр... нә көйдүрмә қурбанлиқ, нә гуна қурбанлиғини тәләп қилмидиң» — «Лав.» 1-7-бапта тәләп қилинған бәш хил асасий қурбанлиқларниң һәммиси мошу 6-айәттә тилға елиниду.  [c]

8 Шуңа җавап бәрдимки —

«Мана мән кәлдим!» — дедим.

Орам язма дәстурда мән тоғрилиқ пүтүлгән: — □«Орам язма дәстурда мән тоғрилиқ пүтүлгән» — «орам язма дәстур» Муса пәйғәмбәргә чүшүрүлгән муқәддәс қанунни көрситиду.

9 «Худайим, Сениң көңлүңдики ирадәң мениң хурсәнлигимдур;

Сениң Тәврат қанунуң қәлбимгә пүтүклүктур».[e]

10 Бүйүк җамаәт арисида туруп мән һәққанийлиқни җакалидим;

Мана буларни өзүмдә қилчә елип қалғум йоқтур,

И Пәрвәрдигар, Өзүң билисән.[f]

11 Һәққанийлиғиңни қәлбимдә йошуруп жүрмидим;

Вападарлиғиңни вә ниҗатлиғиңни җакалидим;

Өзгәрмәс муһәббитиң вә һәқиқитиңни бүйүк җамаәткә һеч йошурмастин баян қилдим.

12 И Пәрвәрдигар, меһриванлиқлириңни мәндин айимиғайсән;

Өзгәрмәс муһәббитиң вә һәқиқитиң һәрдайим мени сақлиғай!

13 Чүнки сансиз күлпәтләр мени оривалди;

Қәбиһликлирим мени бесивелип, көрәлмәйдиған болдум;

Улар бешимдики чечимдин көп,

Җасаритим түгишип кәтти.

14 Мени қутқузушни тоғра тапқайсән, и Пәрвәрдигар!

И Пәрвәрдигар, тез келип, маңа ярдәм қилғайсән!

15 Мениң һаятимға чаң салмақчи болғанлар бирақла йәргә қаритилип рәсва қилинсун;

Мениң зийинимдин хурсән болғанлар кәйнигә яндурулуп шәрмәндә болғай.[g]

16 Мени: — «Ваһ! Ваһ!» дәп мәсқирә қилғанлар өз шәрмәндилигидин алақзадә болуп кәтсун!

17 Бирақ Сени издигүчиләрниң һәммиси Сәндә шатлинип хошал болғай!

Ниҗатлиғиңни сөйгәнләр һемишә: «Пәрвәрдигар улуқлансун» дейишкәй!

18 Мән езилгән һәм йоқсул болсамму,

Бирақ Рәб йәнила мени яд етиду;

Сән мениң Ярдәмчим, мениң азат қилғучим;

И Худайим, кечикмәй кәлгәйсән!