1 Балаам Балаққа: —

Сили мошу йәргә маңа йәттә қурбангаһ яситип бәрсилә, мошу йәргә йәнә йәттә буқа билән йәттә қошқарму һазирлап бәрсилә, — деди. 2 Балақ Балаамниң дегинидәк қилип бәрди; Балақ билән Балаам иккиси һәр бир қурбангаһқа қурбанлиқ қилишқа бирдин буқа билән бирдин қошқар сунди. 3 Балаам Балаққа: —

Сили өз көйдүрмә қурбанлиқлириниң йенида турсила, мән алдиға баримән, Пәрвәрдигар мениң билән көрүшүшкә келәмдикин? У маңа немә дәп көрсәтмә бәрсә, мән өзлиригә шуни дәп беримән, — деди вә бир дөңгә чиқти.

4 Худа Балаам билән көрүшти; Балаам Худаға: —

Мән йәттә қурбангаһ һазирлаттим, һәр бир қурбангаһқа қурбанлиқ сүпитидә бирдин буқа билән бирдин қошқар сундум, — деди. 5 Пәрвәрдигар Балаамниң ағзиға бир сөзни селип: — Балақниң йениға қайтип берип униңға мундақ, мундақ дегин, — деди. 6 Шуниң билән у Балақниң йениға қайтип барди. Мана, у вә Моабниң барлиқ әмирлири униң көйдүрмә қурбанлиғиниң йенида туратти.

7 Балаам калам сөзини ағзиға елип мундақ деди: —

Балақ мени Арам дегән жуттин,

Моаб шаһи Балақ мени мәшриқ тағлиридин елип келип,

Мундақ деди: —

Кәл, мениң үчүн Яқупни қарғиғин.

Кәл, Исраилни раса бир сөкүп әйиплигин.□«калам сөзи» — Худа үгәткән сөз (5-айәтни көрүң). Гәрчә Балаам әски адәм, һәтта «сахта пәйғәмбәр» вә палчи болғини билән, Худа мошу йәрдә униң ағзи арқилиқ Исраилға болған меһри-шәпқитини ениқ көрситиду.

8 Тәңри Өзи қарғимиған бирәвни мән қандақ қарғай?

Пәрвәрдигар Өзи сөкүп әйиплимигән бирәвни мән қандақ сөкүп әйипләй?

9 Мән қорам ташларниң чоққилирида туруп уни көрмәктимән,

Дөңләрдә туруп униңға нәзәр салмақтимән;

Мана, улар йәккә яшайдиған бир қовм,

Улар башқа қовмларниң қатарида саналмайду.[b]

10 Яқупниң топилирини ким һесаплап чиқалайду?

Һәтта Исраилниң төрттин бириниму ким санап чиқалайду?

Мениң җеним һәққанийниң өлүмидәк өлсун,

Мениң ахирим униңкидәк болғай!□«Яқупниң топилирини ким һесаплап чиқалайду?» — мәнаси бәлким «толилиғида топидәк болған Яқупни ким һесаплап чиқалайду?» — дегәндәк болуши керәк.

11 Балақ Балаамға қарап: —

Сән маңа немә қиливатисән?! Мән сени дүшмәнлиримни қарғап беришкә чақиритқан турсам, мана сән әксичә пүтүнләй уларға амәт тилидиң! — деди.

12 — Пәрвәрдигарниң ағзимға салғинини йәткүзүшкә көңүл қоймисам боламти? — дәп җавап бәрди Балаам.

13 Балақ Балаамға: — Мениң билән биллә башқа бир йәргә барсила, уларни шу йәрдин көрәләйла; бирақ уларниң һәммисини әмәс, уларниң чегаридики бир қисминила көрәләйла; сили шу йәрдә туруп уларни мән үчүн қарғап бәрсилә, — деди.

14 Шуниң билән Балақ Балаамни «Зофимниң даласи»ға, Писгаһ теғиниң чоққисиға башлап берип, шу йәрдә йәттә қурбангаһ салдуруп, һәр бир қурбангаһқа қурбанлиқ сүпитидә бирдин буқа, бирдин қошқар сунди.□«Зофимниң даласи» — яки «Күзәтчиләрниң даласи». 15 Балаам Балаққа: —

Сили мошу йәрдә өзлириниң көйдүрмә қурбанлиқлириниң йенида туруп турсила, мән аву яққа берип көрүшүп келәй, — деди.□«көрүшүп келәй» — Пәрвәрдигар билән көрүшүш, әлвәттә. Балаам Балақни хапа қилмаслиқ үчүн, бәлким Пәрвәрдигарниң намини беваситә тилға алмайду. 16 Пәрвәрдигар Балаам билән көрүшүп, униң ағзиға бир сөзни селип: —

Сән Балақниң йениға қайтип униңға мундақ, мундақ дегин, — деди.[f] 17 Балаам Балақниң йениға қайтип кәлгәндә, мана, у вә Моабниң барлиқ әмирлири униң көйдүрмә қурбанлиғиниң йенида туратти.

— Пәрвәрдигар немә деди? — дәп сориди Балақ.

18 Балаам калам сөзини ағзиға елип мундақ деди: —

«Һәй Балақ, сән қопуп аңлиғин,

Аһ , Зиппорниң оғли, маңа қулақ салғин.

19 Тәңри инсан әмәстур, У ялған ейтмайду,

Яки адәм балисиму әмәстур, У пушайман қилмайду.

У дегән екән, ишқа ашурмай қаламду?

У сөз қилған екән, вуҗудқа чиқармай қаламду?[g]

20 Мана, маңа «бәрикәтлә» дәп тапшурулди,

У бәрикәтлигән екән, буни мән яндуралмаймән.

21 У Яқупта һеч гуна көрмигән,

Исраилда наһәқлиқни учратмиған.

Худаси Пәрвәрдигар униң билән биллә,

Падишаһниң тәнтәнә авази униң арисидидур.□«наһәқлиқ» — яки «балаю-апәт» яки «балаю-апәтниң сәвәви». «падишаниң тәнтәнә авази» — яки «падишаниң (қарши елиниш) тәнтәниси».  [i]

22 Тәңри уни Мисирдин елип чиққан;

Униңда явайи калиниңкидәк күч бардур.□«униңда явайи калиниңкидәк күч бардур» — ибраний тилида «униң явайи калиниң мүңгүзлири бардур».  [k]

23 Чүнки Яқупларға әпсун карға кәлмәйду,

Исраилларғиму пал карға кәлмәйду.

Вақти-саити кәлгәндә,

Яқуп билән Исраил тоғрисида: —

«Тәңри нәқәдәр карамәт иш қилип бәргән-һә!»

Дәп җакаланмай қалмайду!

24 Мана, бу қовм чиши ширдәк қопиду,

Әркәк ширдәк қәддини руслайду;

Өзи овлиған овни йемигичә,

Өлтүргәнләрниң қенини ичмигичә,

Һәргиз ятмайду!».

25 Балақ Балаамға: — Болди, сили уларни азрақму қарғимисила, уларға амәтму тилимисилә! — деди.

26 Балаам Балаққа җавап қилип: — Мән силигә: — «Пәрвәрдигарниң маңа ейтқанлириниң һәммисигә әмәл қилмисам болмайду» дегән әмәсмидим? — деди.

27 Балақ Балаамға: — Кәлсилә, мән силини башқа бир йәргә апирай, Худаниң нәзиридә сили шу йәрдә туруп уларни қарғашлири мувапиқ тепилармекин? — деди. 28 Шуниң билән Балақ Балаамни башлап, чөл-баяванға қарайдиған Пеор теғиниң чоққисиға кәлди.

29 Балаам Балаққа: — Сили бу йәрдә маңа йәттә қурбангаһ салдуруп бәрсилә, йәттә буқа билән йәттә қошқарму тәйярлап бәрсилә, — деди. 30 Балақ Балаамниң дегинидәк қилди, һәр бир қурбангаһқа бирдин буқа билән бирдин қочқар сунди.