என் நறுமணப் பொருட்களுடன் என் வெள்ளைப்போளத்தையும் சேர்த்துக்கொண்டேன்.

நான் என்னுடைய திராட்சை இரசத்தையும் என் பாலையும் குடித்தேன்.

அன்பர்களே, திருப்தியாய்க் குடியுங்கள்.

கேளுங்கள், என் காதலர் கதவைத் தட்டுகிறார்:

என் புறாவே, என் உத்தமியே, கதவைத்திற.

என் தலைமுடி இரவின் தூறலினால் நனைந்திருக்கிறது” என்கிறார்.

அவற்றைத் திரும்பவும் நான் உடுக்க வேண்டுமோ?

அவற்றைத் திரும்பவும் நான் அழுக்காக்க வேண்டுமோ?

என் உள்ளம் அவரைக்காண துடித்தது.

என் கையிலிருந்து வெள்ளைப்போளம் வடிந்தது;

வெள்ளைப்போளத்தைச் சிந்தின.

ஆனால் என் காதலரோ அங்கு இல்லை; அவர் போய்விட்டார்.

அதினால் என் உள்ளம் ஏங்கியது.

நான் கூப்பிட்டேன்; அவர் பதில் கொடுக்கவில்லை.

என்னைக் கண்டார்கள்.

என் மேலுடையை எடுத்துக்கொண்டார்கள்;

அவர்கள் அரணைக் காவல் செய்வோர்!

நான் உங்களுக்கு ஆணையிட்டுச் சொல்கிறேன்;

காதலினால் மயங்கியிருக்கிறேன் என்று சொல்லுங்கள்.

உன் காதலர் மற்றவர்களைவிட எவ்வகையில் சிறந்தவர்?

உன் காதலர் மற்றவர்களைவிட எவ்வகையில் சிறந்தவர்?

பத்தாயிரம் பேருக்குள் அதிசிறந்தவர்.

தலைமயிரோ சுருள் சுருளாகவும்

காகத்தைப்போல் கருமையாகவும் இருக்கிறது.

பாலில் குளித்து,

பதிக்கப்பட்டக் கற்களைப்போலவும் இருக்கின்றன.

பாத்திகள்போல் இருக்கின்றன.

வடிகின்ற லில்லிப் பூக்களைப்போல் இருக்கின்றன.

பதித்த தங்க வளையல்களைப்போல் இருக்கின்றன.

துலக்கிய தந்தம்போல் இருக்கின்றது.

அடித்தளமிடப்பட்ட பளிங்குத் தூண்களாய் இருக்கின்றன.

அது சிறந்த கேதுரு மரங்களைப் போலவும் இருக்கிறது.

அவர் முற்றிலும் அழகானவர்.

இவரே என் காதலர், இவரே என் நண்பர்.

<- உன்னதப்பாட்டு 4உன்னதப்பாட்டு 6 ->