அவரைத் துதிப்பது எவ்வளவு மகிழ்ச்சியும் தகுதியுமாயிருக்கிறது.

அவர் நாடுகடத்தப்பட்ட இஸ்ரயேலரை ஒன்றுசேர்க்கிறார்.

அவர்களுடைய காயங்களைக் கட்டுகிறார்.

அவை ஒவ்வொன்றையும் பெயரிட்டு அழைக்கிறார்.

அவருடைய அறிவுக்கு எல்லையே இல்லை.

ஆனால் கொடியவர்களையோ தரையில் வீழ்த்துகிறார்.

யாழினால் நம் இறைவனுக்கு இசை மீட்டுங்கள்.

பூமிக்கு மழையைக் கொடுத்து,

மலைகளில் புல்லை வளரப்பண்ணுகிறார்.

அவர் உணவு கொடுக்கிறார்.

படைவீரனின் கால் வலிமையில் அவர் மகிழ்ச்சி அடைவதுமில்லை;

தங்கள் நம்பிக்கையை அவருடைய உடன்படிக்கையின் அன்பில்

வைத்திருக்கிறவர்களில் மகிழ்ச்சியாயிருக்கிறார்.

சீயோனே உன் இறைவனைத் துதி.

உன்னிடத்திலுள்ள உன் மக்களை ஆசீர்வதிக்கிறார்.

சிறந்த கோதுமையினால் உன்னைத் திருப்தியாக்குகிறார்.

அவருடைய வார்த்தை விரைந்து செல்கிறது.

உறைபனித் துகள்களை சாம்பலைப்போல் தூவுகிறார்.

அவருடைய பனியின் குளிர்காற்றை யாரால் தாங்கமுடியும்?

அவர் தமது தென்றல் காற்றுகளை வீசச்செய்ய, வெள்ளம் ஓடுகிறது.

தமது சட்டங்களையும் விதிமுறைகளையும் இஸ்ரயேலுக்கும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.

அவர்கள் அவருடைய சட்டங்களை அறியாதிருக்கிறார்கள்.