10 जे काही माझ्या डोळ्यांनी इच्छिले,

ते मी त्यांच्यापासून वेगळे केले नाही.

मी माझे मन कोणत्याही आनंदापासून आवरले नाही,

कारण माझ्या सर्व कष्टांमुळे माझे मन आनंदीत होत असे;

आणि माझ्या सर्व परिश्रमाचे फळ आनंद हेच होते.

11 नंतर मी आपल्या हाताने केलेली सर्व कामे जी मी पार पाडली होती,

आणि कार्य साधायला मी जे श्रम केले होते त्याकडे पाहिले,

परंतु पुन्हा सर्वकाही व्यर्थ होते आणि वायफळ प्रयत्न करणे असे होते;

भूतलावर त्यामध्ये तेथे काही लाभ नाही.

12 मग मी ज्ञान,

वेडेपणा व मूर्खपणा याकडे लक्ष देण्यास वळलो.

कारण जो राजा आल्यानंतर त्याच्या मागून येणारा राजा काय करील?

जे काही त्याने यापूर्वी केले तेच तो करणार.

13 नंतर मला समजायला लागले

जसा अंधारापेक्षा प्रकाश जितका उत्तम आहे

तसे मूर्खतेपेक्षा ज्ञान हितकारक आहे.

14 ज्ञानी मनुष्य काय करतो हे त्याचे डोळे पाहत असतात,

पण मूर्ख अंधारात चालतो,

असे असून सर्वांची एक सारखीच गती असते. असेही मी समजलो.

15 मग मी आपल्या मनात म्हणालो,

मूर्खाविषयी जे काय घडते,

ते माझ्याही बाबतीत घडेल,

मग जर मी फार ज्ञानी झालो तरी त्याच्यात काय फरक पडेल?

मी आपल्या मनात अनुमान काढले,

हे सुद्धा व्यर्थच आहे.

16 मूर्खाप्रमाणेच ज्ञान्याची आठवण सर्वकाळपर्यंत राहणार नाही.

कारण पुढे येणाऱ्या दिवसात सर्वकाही अगदी विसरून जातील

म्हणून शहाणा मनुष्य मूर्खासारखाच मरतो.

17 यामुळे मला जीवनाचा तिरस्कार वाटला. जे काम भूतलावर करण्यात येते त्याचे मला वाईट वाटले. सर्व गोष्टी व्यर्थ आहेत आणि वायफळ प्रयत्न करण्यासारखे आहेत. 18 माझे अपार कष्ट, जे मी भूतलावर केले त्याचा मी तिरस्कार करू लागलो. कारण जो मनुष्य माझ्यामागून येईल त्याच्याकडे ते सोडून मला जावे लागणार.

19 आणि तो मनुष्य शहाणा असेल की मूर्ख असेल कोणाला माहित? परंतु माझे सर्व श्रम, जे मी भूतलावर केले आहेत आणि ज्यात मी आपणास ज्ञान दाखवले आहे, त्यावर तो अधिकार चालवील. हेही व्यर्थ आहे. 20 म्हणून जे माझे श्रम भूतलावर केले होते त्याविषयी माझे मन निराश झाले.

21 कारण ज्याचे श्रम ज्ञानाने, विद्येने आणि कौशल्याने होतात असा मनुष्य कोण आहे? तरी त्यासाठी ज्याने काही श्रम केले नाहीत त्याच्या वाट्यास ते ठेऊन सोडून जावे हेही व्यर्थच आहे आणि मोठी शोकांतिका आहे. 22 कारण मनुष्य सूर्याच्या खाली जे सर्व श्रम करतो आणि आपल्या मनाने जे प्रयत्न करतो त्याकडून त्यास काय फायदा होतो? 23 कारण मनुष्याच्या कामाचा प्रत्येक दिवस दुःखदायक आणि तणावपूर्ण असतो. रात्रीदेखील त्याच्या मनास विसावा मिळत नाही. हेही वायफळच आहे.

24 मनुष्याने खावे, प्यावे आणि श्रम करून आपल्या जिवास सुख द्यावे यापेक्षा त्यास काहीही उत्तम नाही. हे ही देवाच्या हातून घडते असे मी पाहिले. 25 कारण माझ्यापेक्षा कोण उत्तम भोजन करील अथवा कोण देवापासून वेगळे राहून कोणत्या प्रकारचा सुखाचा उपभोग घेईल?

26 जो मनुष्य देवासमोर चांगला आहे त्यास तो ज्ञान, विद्या आणि आनंद देतो. परंतु तो पाप्याला कष्ट देतो, अशासाठी की त्याने संग्रह करावा व साठवून ठेवावे आणि जो देवासमोर चांगला आहे त्यास ते द्यावे. हेही व्यर्थ आणि वायफळ प्रयत्न करण्यासारखे आहे.

<- उपदेशक 1उपदेशक 3 ->