61
1 In finem, pro Idithun. Psalmus David.[a]
2 [Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.[b]
3 Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius.
4 Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.[c]
5 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.[d]
6 Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea:[e]
7 quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.
8 In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.[f]
9 Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra: Deus adjutor noster in æternum.[g]
10 Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.[h]
11 Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.[i]
12 Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est,[j]
13 et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.]
<- PSALMORUM 60PSALMORUM 62 ->