1 Aku terus weruh nèk sing njagong nang dampar mau tangané tengen nyekel buku gulungan. Buku mau njaba-njero kebek tulisan lan diségel karo ségel pitu. 2 Aku uga weruh mulékat sing gedé-gagah. Mulékat iki ngomong nganggo swara banter: “Sapa sing pantes nglèntèki ségel-ségel iki lan mbukak bukuné?” 3 Nanging ora ènèng wong nang swarga apa nang bumi apa nang sak ngisoré bumi sing bisa mbukak buku gulungan kuwi lan ndelok njeroné. 4 Aku terus nangis kelara-lara, awit ora ènèng wong sing bisa mbukak buku mau lan matya isiné. 5 Terus ènèng pinituwa ngomong marang aku: “Aja nangis! Delokké, singa turunané Yudah, turunané ratu Daved, wis menangké lan bisa nglèntèk ségel pitu mau lan mbukak bukuné gulungan.”
6 Aku terus weruh Tyempé ngadek nang sak tengahé dampar lan kauripan papat lan para pinituwa. Tyempé mau kétoké kaya wis dibelèh. Tyempé mau sunguné pitu lan matané pitu, yakuwi rohé Gusti Allah pitu sing dikongkon budal nang sak lumahé bumi. 7 Tyempé mau terus maju lan nampani buku gulungan mau sangka tangan-tengené sing njagong nang damparé. 8 Kadung kuwi wis klakon, kauripan papat lan pinituwa patlikur terus sujut nang ngarepé Tyempéné. Saben pinituwa nyekel harep lan mangkok emas isiné menyan, yakuwi pandongané para sutyi. 9-10 Terus pada singi kidung anyar, tembungé:
“Kowé pantes nampa buku gulungan
lan nglèntèk ségel-ségelé.
Awit Kowé wis dipatèni
lan nganggo patimu
Kowé wis nebus manungsa
sangka saben taler,
saben basa,
saben negara lan bangsa,
kanggo Gusti Allah.
Wong-wong mau mbok dadèkké
turun-turunané ratu,
dadi imam-imam
sing ngladèni Gusti Allah,
sing uga bakal nyekel
pangwasa nang bumi.”
11 Aku terus weruh lan krungu swarané mulékat sing èwon-èwon okèhé. Pada ngadek ngubengi damparé, kauripan papat lan para pinituwa. 12 Para mulékat mau pada ngomong nganggo swara banter, tembungé:
“Tyempé sing wis dibelèh
pantes nampa pangwasa,
kasugihan, kaweruh
lan kekuwatan, kahurmatan,
kaluhuran lan pamuji.”
13 Aku terus krungu sakkèhé kauripan sing nang swarga lan nang bumi lan uga sing nang sak ngisoré bumi lan nang segara, pantyèn sak ènèngé urip kabèh pada singi, tembungé:
“Kaluhuran lan pamuji
marang sing njagong nang dampar
lan marang Tyempéné,
kahurmatan lan kekuwatan
slawas-lawasé.”
14 Lah kauripan papat mau terus pada semaur: “Amèn.” Para pinituwa terus pada sujut lan memuji.
<- Pamedaran 4Pamedaran 6 ->
