Пс 77
1 Вучэньне Асафава.
Слухай, народзе мой, закону майго, прыхілеце вуха вашае да словаў з вуснаў маіх.
2 Разамкну мае вусны ў прытчы і вымаўлю старадаўнія прыпавесьці.
3 Што чулі мы і даведаліся і бацькі нашы нам пераказалі,
4 не схаваем ад дзяцей іхніх, і абвесьцім роду будучаму славу Госпада, і сілу Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён утварыў.
5 Ён устанавіў засьведчаньне ў Якаве і паклаў закон у Ізраілі, які наказаў бацькам нашым абвяшчаць дзецям іхнім,
6 каб ведаў будучы род, дзеці, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвяшчалі дзецям сваім,
7 класьці на Бога надзею сваю, і не забываць дзеяў Божых, і захоўваць наказы Ягоныя,
8 і ня быць падобным да бацькоў іхніх, роду ўпарцістага і мяцежнага, сэрцам неўладкаванага і нявернага Богу духам сваім.
9 Сыны Яфрэмавыя, узброеныя, лучнікі, павярнулі назад у дзень бітвы:
10 яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць у законе Ягоным:
11 забылі дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён нам паказаў.
12 Ён перад вачыма бацькоў іхніх тварыў цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі Цаан.
13 Падзяліў мора і правёў іх празь яго, і паставіў воды сьцяною;
14 і ўдзень вёў іх вобмацкам, а ўначы сьвятлом вагню;
15 расьсек камень у пустыні, і напаіў іх, як зь вялікае бездані;
16 са скалы вывеў патокі, і пацяклі воды, як рэкі.
17 Але яны ўсё грашылі прад Ім і раздражнялі Ўсявышнага ў пустыні:
18 спакушалі Бога ў сэрцы сваім, патрабавалі ежы па душы сваёй,
19 і казалі супраць Бога, і сказалі: «ці можа Бог згатаваць трапезу ў пустыні?»
20 Вось, Ён ударыў па камені, і пацяклі воды, і паліліся ручаіны. «Ці можа Ён даць і хлеб, ці можа гатаваць мяса народу Свайму?»
21 Гасподзь пачуў, і ўспалымніўся гневам, і вагонь загарэўся на Якава, і гнеў падняўся супроць Ізраіля,
22 за тое, што ня верылі ў Бога і не спадзяваліся на ратваньне Ягонае.
23 Ён загадаў аблокам угары, і адчыніў дзьверы неба,
24 і пусьціў, быццам дождж, на іх манну ў ежу, і хлеб нябесны ім даў.
25 Хлеб анёльскі еў чалавек, паслаў Ён ім ежы ўдосыць.
26 Ён падняў на небе вецер усходні, і навёў паўднёвы сілаю Сваёю
27 і, як пыл, паслаў на іх мяса дажджом, і, як пясок марскі, птушак крылатых;
28 і кінуў іх сярод табара іхняга, каля жытлішчаў іхніх,
29 і яны елі і наеліся; і даў ім, чаго яны зажадалі.
30 Але яшчэ не прайшло хаценьне іхняе, яшчэ ежа была ў вуснах у іх,
31 гнеў Божы прыйшоў на іх, забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраілевых паваліў.
32 Пры ўсім гэтым яны ўсё ж грашылі далей, і ня верылі ў цуды Ягоныя.
33 І загубіў дні іхнія ў марнасьці і гады іхнія ў страху.
34 Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і з раніцы шукалі Бога,
35 і прыгадвалі, што Бог - іхняе прыстанішча і Бог Усявышні - Збаўца іхні,
36 і вуснамі сваімі лісьлівілі Яму, і языком сваім хлусілі прад Ім;
37 а сэрца іхняе нямоцна стаяла прад Ім, і ня былі яны верныя запавету Ягонаму.
38 Але Ён, Міласэрны, дараваў грэх і ня зьнішчаў іх; шматкроць адводзіў гнеў Свой і ня ятрыў лютасьці Сваёй.
39 Ён памятаў, што яны - цялесныя, дыханьне, якое выходзіць і ня вяртаецца.
40 Колькі разоў яны раздражнялі Яго ў пустыні і гневалі Яго ў краі неабжытым!
41 І зноў спакушалі Бога, і зьневажалі Сьвятога Ізраілевага,
42 не памяталі рукі Ягонай, дня, калі выбавіў іх ад прыгнёту,
43 калі аказаў у Егіпце азнакі Свае і цуды Свае на полі Цаан,
44 і ператварыў рэкі іхнія і патокі іхнія ў кроў, каб яны піць не маглі;
45 паслаў на іх заедзь, каб джаліла іх, і жаб, каб губілі іх;
46 парасьліну зямную іхнюю аддаў вусеням і працу іхнюю - саранчы;
47 вінаград іхні пабіў градам і шаўкоўніцы іхнія аддаў сьцюжы;
48 быдла іхняе аддаў граду і статкі іхнія - маланкам;
49 паслаў на іх полымя гневу Свайго, і абурэньне, і лютасьць і беды, пасольства ліхіх анёлаў;
50 Ён дарогу выпрастаў гневу Свайму, не ахоўваў іхніх душаў ад сьмерці, і быдла іхняе аддаў пошасьці;
51 пабіў кожнага першынца ў Егіпце, пачаткі сілаў у намётах Хамавых;
52 і павёў народ Свой, як авечак, пустыняю;
53 вёў іх бясьпечна, і яны не баяліся, а ворагаў іхніх пакрыла мора;
54 і прывёў іх у зямлю сьвятую Сваю, на гару гэтую, якую правіца Ягоная набыла.
55 Прагнаў ад аблічча іхняга народы, і зямлю іхнюю разьдзяліў у спадчыну ім, і плямёны Ізраілевыя пасяліў у намётах іхніх.
56 Але яны яшчэ спакушалі і засмучалі Бога Ўсявышняга, і пастановаў Ягоных ня трымаліся;
57 адступалі і здраджвалі, як бацькі іхнія; вярталіся назад, як падманлівы лук;
58 засмучалі Яго курганамі сваімі, ды ідаламі сваімі абуджалі зайздрасьць Ягоную.
59 Пачуў Бог, і ўспалымніўся гневам, і моцна абурыўся супроць Ізраіля;
60 пакінуў селішча ў Сіломе, скінію, у якой жыў Ён сярод людзей;
61 і аддаў у няволю Ён моцнасьць Сваю і славу Сваю ў рукі ворага;
62 і аддаў Ён мечу народ Свой, і прагневаўся на спадчыну Сваю.
63 Хлопцаў ягоных пажыраў вагонь, і дзяўчатам ягоным не сьпявалі шлюбных песьняў;
64 сьвятары ягоныя падалі ад меча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.
65 Але быццам ад сну, абудзіўся Гасподзь, быццам волат, віном пераможаны,
66 і ўдарыў ворагам ягоным у тыл, і пасароміў іх навекі,
67 і адкінуў палатку Язэпаву, і роду Яфрэмавага не абраў,
68 а выбраў калена Юдава, гару Сіён, якую палюбіў,
69 і зладзіў, як неба, сьвятыню Сваю, і, як зямлю, угрунтаваў яе навечна,
70 і выбраў Давіда, раба Свайго, і ўзяў яго ад кашараў,
71 і ад даяроў прывёў яго пасьвіць народ свой, Якаваў, і спадчыну Сваю - Ізраіля.