Плач 3
1 Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу:
2 Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло.
3 Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня;
4 выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці;
5 абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю;
6 пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых;
7 акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае,
8 і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй;
9 крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае.
10 Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы;
11 скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне;
12 напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы;
13 паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго.
14 Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго.
15 Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном;
16 скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам.
17 І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні,
18 і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада.
19 Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын.
20 Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне.
21 Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся:
22 зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль:
23 ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая!
24 Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.
25 Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго.
26 Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада.
27 Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй;
28 сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго;
29 кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»;
30 падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем,
31 бо не навек пакідае Гасподзь.
32 Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй.
33 Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых.
34 Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі,
35 калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга,
36 калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь?
37 Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»?
38 Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех?
39 Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае.
40 Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада.
41 Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах:
42 мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся:
43 Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы;
44 Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва;
45 сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў.
46 Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы.
47 Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне - доля наша.
48 Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго.
49 Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма,
50 пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў.
51 Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада.
52 Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны;
53 укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі.
54 Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я».
55 Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай.
56 Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго!
57 Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!
58 Ты абараняў, Госпадзе, дзеі душы маёй; акупляў жыцьцё маё.
59 Ты бачыш, Госпадзе, крыўду маю; рассудзі справу маю.
60 Ты бачыш усю помсьлівасьць іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне;
61 Ты чуеш, Госпадзе, лаянку іхнюю, усе намыслы іхнія супраць мяне,
62 словы тых, што паўстаюць на мяне, і іхнія хітраваньні супроць мяне дзень у дзень.
63 Паглядзі, ці сядзяць яны, а ці ўстаюць, я для іх - песьня.
64 Аддай ім, Госпадзе, паводле дзеяў рук іхніх;
65 пашлі ім памрочышча сэрца і пракляцьце Тваё на іх;