1 যেতিয়া আমাৰ চিয়োনলৈ মনত পৰিছিল,

তেতিয়া বাবিলৰ নদীবিলাকৰ তীৰত বহি আমি কান্দিছিলোঁ।

2 সেই ঠাইৰ মাজত থকা বাইচি গছত, আমি আমাৰ বীণাবোৰ আৰি থৈছিলোঁ।

3 কিয়নো তাত আমাক বন্দী কৰি নিয়াসকলে আমাক গান গাবলৈ কৈছিল,

সেই উপদ্রৱকাৰীবোৰে আমাৰ পৰা আনন্দৰ গান শুনিবলৈ বিচাৰিছিল;

তেওঁলোকে কৈছিল, “আমাৰ আগত চিয়োনৰ এটি গীত গোৱা।”

4 আমি কেনেকৈ বিদেশী ভূমিত যিহোৱাৰ গীত-গান কৰিম?

5 হে যিৰূচালেম, মই যদি তোমাক পাহৰোঁ,

তেন্তে মোৰ সোঁ হাতৰ দক্ষতা যেন নিজে অকামিলা হৈ যায়।*মোৰ সোঁ হাতৰ বীণা বজোৱা দক্ষতা যেন নিজে নিজে হেৰাই যায়।

6 যদি মই তোমাক সোঁৱৰণ নকৰোঁ,

যদি যিৰূচালেমক মোৰ সবাতোকৈ বেচি আনন্দৰ বিষয় বুলি নাভাৱো,

তেতিয়া মোৰ জিভা তালুত লাগি ধৰক।†তেতিয়া মই পুনৰ গান গাব নোৱাৰা হওঁ।

7 হে যিহোৱা, যিৰূচালেমৰ ধ্বংসৰ দিনা ইদোমীয়াবোৰে যি কৰিছিল

তাক তেওঁলোকৰ বিৰুদ্ধে সোঁৱৰণ কৰা।

তেওঁলোকে কৈছিল, “উচ্ছেদ কৰা! যিৰূচালেমক উচ্ছেদ কৰা,

একেবাৰে ইয়াৰ ভেঁটি পর্যন্ত উচ্ছেদ কৰা।”

8 হে বাবিল কন্যা, তোমাক বিনাশ কৰা হ’ব;

তুমি আমাৰ প্রতি যেনে ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰিলা,

ধন্য সেইজন, যিজনে তোমাকো তেনে ৰূপে প্ৰতিফল দিব।

9 ধন্য সেইজন, যি জনে তোমাৰ শিশুসকলক ধৰি শিলত আছাৰিব।

<- গীতমালা 136গীতমালা 138 ->