1 হে স্বৰ্গৰ সিংহাসনত থাকোঁতা জনা,

মই তোমাৰ ফালেই মোৰ চকু তুলি চাই থাকোঁ।

2 গৰাকীৰ হাতলৈ যেনেকৈ দাসবোৰৰ চকু থাকে, আৰু দাসীৰ চকু যেনেকৈ গৰাকীয়ণীৰ হাতৰ ফালে থাকে,

তেনেকৈ আমাক কৃপা নকৰা পর্যন্ত আমাৰ চকুৱে আমাৰ ঈশ্বৰ যিহোৱালৈ চাই থাকে।

3 আমাক কৃপা কৰা, হে যিহোৱা, আমাক কৃপা কৰা;

কিয়নো আমি লোকসকলৰ তুচ্ছ-তাচ্ছিল্যত অধিককৈ পোঁত গ’লো।

4 আমাৰ প্রাণে বহন কৰিব পৰাতকৈ লোকসকলৰ বিদ্রূপ আৰু অহঙ্কাৰীবোৰৰ অপমান অধিক হ’ল।

<- গীতমালা 122গীতমালা 124 ->